Kelimelerimiz kendimize tutulan ayna olmaktan aciz mi? Yoksa kelimelerimiz kendimizin aynası mı?

Kelimeler; bir medeniyetin, bir milletin, bir toplumun daha da daraltacak olursak bir insanın şifreleridir. Kelimeler yalnızca harfler topluluğu değildir. Esasında kelimelerin altında yatan ontolojik bir gerçeklik söz konusudur. Nedir bu gerçeklik? Her kelime bir yaşanmışlığın, kâdim bir tarihin, bir birikimin ürünüdür. İnsan, kelimeleri varlığa erişmede bir enstrüman olarak kullanır. Elbette kelimeler varlığın membağını bulmada bir vasıta değildir. Bizatihi varlığın kendisidir. Hatta varlığın var olma serüveninde önemli bir mihenk taşıdır.

Kelimeleri; varlıkla, var olmakla ve var olma serüveninde önemli bir yere konumlandırarak izâh etmeye çalıştık. Çünkü kelimelere bir medeniyetin var oluşunda yapı taşıdır dedik. Bu yüzden var olma serüvenimizde biz kendimizi “başkasının kelimeleri” ile anlatamayız. Başkası kendimize, bize, tabiatımıza, mizacımıza, geleneğimize, medeniyetimize yabancıdır çünkü. Biz başkasının kelimeleri ve mefhumları ile düşünmeye, yaşamaya, kendimizi anlatmaya başladığımızda ufkumuzu idrâkimizi esaret altına almış oluruz. Böylece kendimize, medeniyetimize, geleneğimize bize ve bize dair olan her şeye yabancılaşmış oluruz. Önce kendi benliğimizi ve beraberinde kendi medeniyetimizi dimağımızda, ruhumuzda, kalbimizde hayatımızın her alanında inşa etmemiz gerekir. Öncelikli iş, kendimizden başlamak olmalıdır. Bi nevî kendimizden kasıt, kâdim medeniyetimizdir. Kainatı bilmek, kendini tanımak ile mümkündür. İnsan, başkasının kelimeleri ile dünyayı yorumlamaya kalkarsa kendi yaradılışına ihanet etmiş olur. Bu minvâlde anlam yolculuğunda insanın bir duruşu, bir bakışı, bir anlayışı, bir sözü, bir misyonu olmalıdır. İnsan önce; durduğu yeri iyi bilmelidir. Bildiği takdirde hayatına istikamet kazandıracaktır. Bu hayat serüveninde, kendi gökkubbemizde istikamet insanın kendine bir duruş kazandırması ile mümkündür. Duruştan kastımız ise, bir misyon, bir söz, bir tavırdır. Yahut kendi var oluşunu anlamlandırırken kendine özgü çizdiği rotadır. Bu rota hakikat kriterleri içinde mânâsı olan, mâsivadan arınmış bir zihin ile mümkündür. Bu rotayı çizdikten ve yola çıkarken sırtımıza yük olacak şeyleri almamamız gerekir. Bu yükler; bize has olmayan “başkasına” (başka medeniyete) ait olan şeyler de olabilir.. Bunlar kendimizi arama ve bulma yolculuğunda yük olmaktan öte şeyler değildir.

Bir başka husus ise hayat yolculuğunda yani kendimizi bilme yolculuğunda istikametimizi hakikat üzere oluşturmamız gerektiğidir. Bunu yaparken de duruşumuzu içselleştirmek, özümsemek benliğimize nüfuz ettirmek için heybemize evvela hakikati koymamız önemlidir. Sema ile bağ kurmadan başımızı göğe çevirmeden hakikati de bulmamız mümkün olmayacaktır. Sema, hakikatin anahtarını kendinde gizler. Karanlığı aydınlatacak nur semada gizlidir. Bu ışığı kaybetmememiz, sema ile ünsiyetimizi yitirmememiz lazım. Çünkü; karanlığı nura boğacak yegane şey önce göklerin ve yerin sahibi yaradan sonra ise; kendimiziz yani var oluşumuzdaki şifreler.

Kendimizi bilerek, kendi kelimelerimizi kullanarak, kendi medeniyetimizi yaşayarak kendimize bir ayna olabiliriz. Her şey evvela kendimizden geçiyor. Kendimizi bilme çabası, evreni bilme çabasıdır öz itibari ile.. Nefsani duygulardan uzak bir gayrettir bu..

Yazımızın girizgahında “kelimelerimiz bizim aynamız mı?” sorusuna cevap aramıştık. Bu soruyu, kendimiz olmak, dâima kendimiz kalmak kendimizi (medeniyetimizi) bilme noktasındaki serüvenimizde heybemize hakikati alarak ile mümkün olduğundan dem vurduk. Ve bunu izâh ederken izâhımızı idrak ederek cevaplamaya çalıştık.

Kâdim medeniyetimizi hayatımızın her alanına inşa ederken, kelimelerimizi kendimize tutulan ayna olmaktan aciz bırakmamamız ve kendimizce özge bir hayata tutunmamız dileğiyle.