“Biz dünyayı değiştirmek için yola çıktık.

Olmadı!

Dünyayı değiştiremedik. Dünyayı değiştiremedik ama dünya da bizi değiştiremedi.

Nazdrovya!” demişti, bir dost sohbetinin ekrana yansıyan anlarında, rahmetli Tuncel Kurtiz, o en güzel ses tonuyla ve tavrıyla. .

İşte, biz de zihinlerdeki dünyayı değiştirmek için yola çıktık.

“Henüz” değiştiremedik!

Dünya zaten bizi görünce değneğini sakladı.

Peki neydi bu, değişmesi gereken dünya?

Eğitimdi mesela.

Ezbere, önce 4 sonra 5 şıktan oluşan, “bir fen, iki anadolu arasına sıkışan, binlerce hatipti”, aynı şeyleri nesillerdir anlatmaya mecbur bırakılan. Ücretsizini savunurken şu anda, ücretlisinde iskonto ve taksit sayısı kovalanan.

El üstünde tutulması gereken canım öğretmenlerimizi, idealizmle kapitalizm arasındaki köprüde, “asgari”ye mecbur bıraksa da “azami” gayretlerini bırakmayan. .

Kabuklardı mesela.

Öyle romantik şekilde, deniz kenarından toplanan değil.

On yıllarca açılan derin yaralardaki kabuklardı. Kaşıma dedikçe batan tırnaklardı. Hem de en derininden. İçinde inci olan kabuklar yerine, hep boş (yere) açılanlardı. İyileşmesi için merhem sürülmesi gerekenlerdi.

Tam aksine, bir de yırtamadığımız kabuklardı. Sadece zihinsel olarak değil, bireysel, mahallesel, şehirsel ve ülkesel kabuklar.

“Aman Ali Rıza Bey tadımız kaçmasın”, örtelim camları, cereyan yapmasın derken kaçırılan, oksijen dolu derin nefeslerdi.

Nereye saklandınız? Pardon bakar mısınız?

Liyakattiniz, değil mi siz? Buyurun gelin, nerelere saklandınız?

Kimsenin umursamamasının tezahürüydü, artık liyakatin sesinin bile çık(a)maması. Etrafta olsa bile tanınmaması.

En iyilerinin bile akrabalık, eş, dost sevgisinin kurbanıydı. Sevgileri yerine çıkarları mı deseydim diye düşünürken bile liyakat kaşlarını kaldırdı. “Boş ver” dedi, anlamazlar.

En vizyon sahibi dediğimiz liderlerin bile, koltuklara oturduğunda unutabildiği, ailenin en çok bahsedilen ama çay koy, kapıya bak, kolonya tut denilerek bir türlü oturtulmayan çocuğuydu; liyakat.

Neredeyse tüm tanımları yazar, 14 ciltlik Meydan Larousse’ye tamamlardım ancak “you get the point!” Böyle araya İngilizce cümleler, tanımlar katınca da hoşuna gidiyor bazılarının. Herkese hitap etmek gerekiyormuş(!). Malum şeker karaborsa, boşuna yakmayalım mitokondrilerdeki laktozlarınızı. Yoksa “malumun ilanı” da derdim. Hatta bir dörtlük ile de tamamlardım ama anlaşıl(a)mayan her dize ziyandır. Yine de yarısı peşin, yarısı bahar gelince diyerek; Özdemir Asaf’ın, “iki dizelik, bir ömürlük” şiirini, mürekkebin sabırsızlığı, kağıdın heyecanıyla sizlere sunuyorum.

“Bütün renkler hızla kirleniyordu

Birinciliği beyaza verdiler.”

Jüri’ydi bu kelimelere tonlarca anlam yükleyen şiirin adı. Hani şu, oy kullanan ama oy kullanması için de yetkinliğe sahip olan; jüri. Sadece seçmek için değil. Seçme aşamasına kadar yaptığı seçimleriyle “doğru insan” olduğu için olanların devrindeki anlamından bahsediyorum.

Peki, neydi bu arayıp da bulamadığımız? Eksik olan parçaydı aslında. Neyi tamamlamak istiyorsanız oydu. “Bir oy”du belki de. Oy da sizin oyun da.

İster büyük oyunu bozan(!) küçük oyunlar peşinden gidin, isterseniz de iradenizi ortaya (k)oyun ve aradığınızı bulun.

Arayan bulur, çünkü.

Neydi o söz?

Arayan Mevla’sını da bulur belasını da.

Mevla’m neylerse güzel eyler, siz yeter ki beladan uzak durun. .

Bitirirken:

Çok şey mi istiyoruz?

“Hiçbir şeyden korkmadan

Hiçbir derdim olmadan

Yaşamak, yaşamak, yaşamak isterdim hep. .”

Gerisi için “söyletme(yin) beni”. Açın pencerenizi, güneş dolu iyi bir güne.

Derin bir nefes alın, bahar dolsun yüreğinize.

Radyonuza kulak verin, Nükhet Duru söylesin ve dinleyin keyiflice “Söyletme Beni” dese de. .