Ne güzel değil mi gençliğin enerjisi?

Yaş olarak geride olsalar da bu gerilik, aynı zamanda sizin yapamadıklarınızı yapacak yıllara sahip olma potansiyeliyle en güzel paradokslardan biri değil mi?

Bu enerjinin kaynağı, geçmemiş takvim yılları mı, yoksa denenmemiş yolların heyecanı mı peki?

Soru sormaya devam edeyim mi, yoksa anladık mı artık “ezberlenmiş” cevaplarımızın geri dönüşüm vaktinin geldiğini?

Türkçemizin en önemli kurallarından biridir: Her “şey” ayrı yazılır.

“Herşey”i ben bilirim/yaparım diyen herkes, çok bilip çok yanılmaya devam edecek.

Bir dakika!

“Herşey” derken yanlış mı yazdım sizce? Pardon, “bilerek” oldu. .

“Bir şey” ayrı yazılırken bir şeyler yapmak isteyen(ler)i ayrı tutmak, hangi şeyler yüzünden?

Çok mu “şey” yaptık?

Anlatacağın “şey” ne ise sadede mi gel diyorsunuz?

Peki, alıcınızın ayarlarıyla oynamayın; kemerlerinizi de bağlayın.

Merak etmeyin uçuşa geçmeyeceğiz. Uçmak istesek havalimanı yok, olsa da sefer yok!

***

Başlıktan da anlaşılacağı üzere son günlerde üzerine daha yoğun düşündüğüm bir kavram: Liyakat.

Genelde böyle yazılara, TDK’ya göre kelime anlamı verilerek başlanır. Ben yine “ters” köşe yaparak sözlük anlamını bir kenara bırakıp, birlikte düşünerek “özlük” anlamını bulalım istiyorum.

Nedir liyakat?

Hak eden midir? Kendinde hak gören midir?

İşi bilene vermek mi?  İşi isteyene mi? Yoksa tüm gövdesini taşın altına koyana mı?

Tecrübeye saygıyla, gençliğe sevgiyle yaklaşana mı? Herkese mavi boncuk dağıtana mı?

Parası olana mı? Daha çok kimi tanıdığına bakılana mı? İdeallerine aşık olana mı?

Yine geldi sorular peş peşe değil mi?

Merak etmeyin, soru işareti, sizin elinizde tuttuğunuz, her bir “şey” yapmak isteyenin kafasına vurduğunuz çekice benzemez! Vursanız da tesiri olmaz.

İdealler ateş böceği gibidir. Ne kadar karartırsanız o kadar fazlası görünür olur.

Kapılmış tüm köşeler.

Emeklilik yaşı ön şart olmuşsa icra makamları için, yarattığınız konfor alanlarının, dışarıdan “huzurevi” gibi göründüğünü söylesem, “huzur”unuz kaçmaz umarım!

Herkes kendi dikdörtgen masasında mutlu!

Her masada olalım ve hatta hep masada olalım ki hesap gelmesin anlayışı mı bunun nedeni?

Siz kalkın yeter ki hesabı da biz öderiz!

Noktaları birleştiremediniz mi?

En büyük hastalığımız da bu değil mi zaten? Hep kime söylüyor bunu yerine “niye” söylüyor diye düşünsek, bulduğumuz cevap daha uzun ömürlü olmaz mı?

Sadece soruyorum diyerek ne şiş yansın ne kebap tarzındaki yazılara inat hem şiş hem kebap yanabilir kendi adıma. Çok şükür kebapçılık baba mesleği!

***

Sizin takıldığınız noktalara gelirsek yıllar önce aklıma kazınan bir örneği paylaşmak istiyorum.

Beyaz bir sayfanın üstüne konulan tek bir nokta gösterilince ve “Ne görüyorsun?” diye sorulunca, haliyle nokta demiştim. “Noktanın dışında kalan koca bir beyaz sayfa yok mu peki?” sorusuyla anlamıştım, Noktalara takılmamak ve odağımda her zaman sayfada geriye kalan beyazın olması gerektiğini.

İşte bu yüzden gençlik heyecan uyandırıyor aslında.

Çünkü sizin sayfalarınızı okuduk, bitti. Şimdi boş sayfalarda yazılacakların heyecanındayız.

Tüm köşeler sizin olsun!

Sırtınızı duvara dayamanızı anlayışla karşılıyoruz.

El ele verdiğinizde köşe değil yuvarlak olduğunu anlarsanız, belki bir gün aynı masada da oluruz.

Aksi takdirde, sizler iyi birer şirin olarak şirin babalarınızla, şirin köyünüzde, tembel şirinliğinize devam ediniz.

***

Kime/kimlere laf çakıyor mu diyorsunuz?

Pas veren olmadığından veya gelişine çakmayı bilmediğimizden değil, pas istemediğimiz için pas bekleyen de yok bizim takımda.

Futboldan örnek verince anlar gibi mi oldunuz? Peki o zaman, alın size bir futbol aforizması daha. Sizin karaladığınız o kağıtlardan buruşturularak yapılmış topları kalenizde gördüğünüzde şaşırmayın!

Hala nereye varmak istiyor acaba diyorsunuz değil mi? Ah, işte en büyük problemimiz de bu zaten. Hep bir hedef, hep bir amaç. Peki ya yürünecek, gidilecek yolun güzelliğine aşığız desek anlar mısınız? Yoksa “Nasıl yani” mi dersiniz?

Peki, bir örnek daha vereyim o zaman size:

M. Serdar Kuzuloğlu’nun bir canlı yayınında yer verdiği ve “İşte budur!” dediğim örnek.

Nam-ı diğer “İnternet Ekipler Amirimiz” Serdar Kuzuloğlu, kendisine sorulan “Hayat mottonuz nedir?” sorusuna çok çarpıcı bir şekilde cevap veriyor.

Johnie Walker reklamında yer alan ve markanın da sloganını oluşturan cümleyi, hayat felsefesi haline getirdiğinden bahsediyor. “Keep Walking” yani “Yürümeye Devam Et” diyor.

Ne kadar doğru, değil mi?

M.Serdar Kuzuloğlu’nun cümleleriyle devam edelim:

“Düştün mü? Kalk ve yürümeye devam et!

Başaramadın mı? Baştan başla ve çalışmaya devam et!

Dalga mı geçiyorlar? Hiç takılma, bakma oraya ve yürü!

Sizi yolunuzdan alıkoyan ne ise umursamayın yürümeye devam edin. Durup onlarla uğraşmayın, laf yetiştirmeye çalışmayın ve yürüyün. Ne olursa olsun yürümeye devam edin!

Çünkü anlamak istemeyene anlatamazsınız, inanmak istemeyene inandıramazsınız. Boş verin yürümeye devam edin!”

Şimdi anladınız mı aslında geçmişe serzeniş değil de geleceğe seslenişi? Üstünüze alındığınız tüm cümleleri düşünseniz iyi olur tabi ama asıl amacım geleceğin zaman kaybı yaşamaması. Onun için tüm bu sözlerim.

M.Serdar Kuzuloğlu’nun “Keep Walking” mottosuna bir ilave söz de yine tribünlerden gelsin: “You will never walk alone!”

Bir şeyler yapmak isteyen hepimize son söz: Yürümeye devam edin, emin olun asla yalnız yürümeyeceksiniz!

***

Şimdi siz cevabını verin, nedir liyakat?

Yürümeye devam etmek mi, kimin yanında duracağını bilmek mi?

İz olmayan yollarda, ideallerinin ışığıyla durmaksızın yürüyenlere selam olsun. .

***

Oturdukları yerlere sıkı sıkıya tutunan ve hep orada olacakmış gibi duranlara son söz;

Emin olun, unutulmayacaksınız.

Ama asıl mesele nasıl hatırlandığınız. .