Ölüsünü gömmeyi kargadan öğrenen insan, aynaya bakmayı Nergisle tanıdı. Sazlıktan suyun üzerine eğilen bu nazlı çiçek, bir varlığın kendisini seyretmesini temsil ediyordu. Kendi güzelliğine eğilen, eğildikçe kendisinin farkına varan bu çiçek, bir süre sonra kendisinden başka hiçbir şey görmez oldu.

Narsizm, Nergisin çetrefilli benliğinden gelir derler. Derler ama inanası gelmez insanın. Aynaya bakmak, Tanrı’nın bahşettiği güzelliği seyre dalmak böylesine tehlikeli midir sahi? Demek ki her bela ve mükafat kişinin özünden gelmekte. Kendisine dönmekte ve orada ne görüyorsa dünyayı ondan ibaret zannetmekte. Bana kalırsa Narsizm, artık asıl benliğini görmeyen kimsedir. Kendisini o kadar öncelemiştir ki varış noktası olan kemalatın yine orada olduğunu kaçırmıştır. Dünyaya oradan bakmakta ve o sebeple mumun dibine ışık vermediği gibi baktığı noktayı görememektedir.Biliyoruz ki nergis, kokusu ferahlık veren, tüm gücüyle ortamı miski ambere bulayan ve nihayetinde en çabuk solan çiçektir. Güzelliğini ispata girişmenin hazin sonu.

Çiçeklerin insanlar tarafından bakımla geliştiğine inanıyoruz. Saksı kültürü, kök salmanın yerini almış durumda. Peki bu nazenin çiçekler için söylenen: “Yerini beğendi/beğenmedi” cümlesi neyin nesidir? İnsan gibi o da kökünden koparıldığı anda, onun gördüğü güneşi ve suyu arar her saksıda ve her pencere kenarında.

Demek ki canlı nereye giderse gitsin hep var olduğu yeri aramaktadır. İnsanlar olarak yerimizi sevdik mi, bilemiyorum. İsmet Özel’in: “Bilmem insan nerenin yerlisidir?” demesiyle kavrıyorum ki insan olması gereken yerde değildir. Belki aynalarda aramaktadır kökünü ve ilkini. Nergis’in sazlıktan suya eğildiği gibi, o da kendisini suretinde çözmeye çalışmaktadır.Bana kalırsa insanın yüzü, bir ipucu verir özüne dair. Ama hangi cevap, tek ipucuyla yakalanabilir ki? İnsan güzeldir. Ve budur onun sınavı. İnsan güzelliğinin farkındadır. Ve budur onun savaşı. İnsan güzelliğini kaybetmek tehdidiyle karşı karşıyadır. Budur onun sabrının sınanması. Zaman, nergisin ve tüm güzellerin aleyhine işler. Su ilk aynadır ve suya yazılan ilk silinendir. İnsanın görünümü, ilk kaybedeceği şey olsa gerek.

Peki insanın ruhu var da Nergisin nesi var? Nergisin mevsimi var. Baharın adından pay alandır o. Cemre toprağa düşünce Nergisin burnu havalanır. Doğrusu, onun kibri de güzeldir. Ama kabul etmeli ki artık, ayna olacak bir saf su yoktur dünyada. Yüzyıllardır kimler kimler orada yüzüne bakmış, hatıraları suda iz bırakmış ve yosun tutmuştur. Nergis artık güzelliğini görmek değil, bilmek ister. Artık dünya, bir içkinlik sunar ona yalnızca.İnsan, varlığının zarif kodlarını, buradaki hiçbir yansımada bulmayı ummaz. Bir parçası bulunabilir ama tamamı aslında gizlidir. Özüne dönmeli, azına dönmeli, izine dönmeli, sazlığına dönmelidir.