Bir varmışşş, olmadan gidesiymiş 🙂
Evvel yıllar içinde asfalt Tepebaşının pisliği içinde,
Mahalle arasında otursa bile namı ülkeyi sarmış bir Ressam varmış.
Sergileri dilden dile dolanır yüzlerce insan tarafından ziyaret edilirmiş.
Onu bizzat tanımasa da televizyondan veya sosyal ağlardan takip eden bir hayranı varmış.
Son birkaç senedir etrafına överek anlattığı, methettiği bir hayran.
Ama tabi Ressam ın bundan haberi bile yok
O yine boyaları ile fırçayı şura denizine daldırıp tüm duygu kıyılarına demir atıp, biraz nefes alsa da sonra o şövale mutlaka o kıyıdan ayrılıyormuş.
Sanatın her dalının öznesi insandır ya hani
İcra eden insan, hisseden insan, hayranlık ile takip eden yine insan..
Takdir eden de tenkit eden de yine insan.
Bu gizli hayranlık tam iki sene yakından devam ederken farkeder ki,
Hayran olduğu Ressam ile aynı şehirde, üstelik aynı mahallede yaşıyorlarmış.
Meğer hakikaten dünya ne kadar küçükmüş.
Hele ki söz konusu mahbûb olmak ise yürekler avuca nasıl da kolay sığarmış.
Bu durumu farkedip Ressama mesaj atmaya karar vermiş.
Atmış da..
Karşısında kibirli, enaniyet rüzgarına kapılmış birini görmediğini farkeden bizim hayraniye, 🙂
O kadar mutlu olmuş ki onun mutluluğu da ressam için muhteşem bir eser gibiymiş.
Hemen adres detaylarını alıp,
Bizzat kapısına eserlerinden hediye götürmüş
Arkalarını imzalamış ve hediye etmiş.
Hayran’iyenin gözünde büyüttüğü resim aslında hem daha derin ama aslında daha yakın
Sonraki günlerde iletişim kopmamak ile birlikte aslında sıkı da bir dostluğa dönüşmüş

Not: Pireler sonraki hikayelerde berber, Develer sonraki yazıda tellal olacak :))