Hayranım…

Biz harika bir toplumuz.
Her türlü olumsuzluğa, hayatımızdaki her türlü krize rağmen kendimize nefes alacak o kanalı yine kendimiz açıyor ve bunu hemen benimseyip gelenek haline getiriyoruz

Bizde de var..Beyefendi arada durduk yerde yaş pasta alır, ve “kimse doğmadı pastası” diye üfler keseriz..

Geçen baktım iki okurum da hocam sizin gibi biz de kimse doğmadı pastası kesiyoruz yazmış.
Düşündüm..

Eskiden bebeklerin cinsiyet partisi diye bir şey yoktu, babyshower diye bir şey yoktu, şimdilerde her günün bir şey günü olduğu günler yoktu…

Ama biz severiz..
Geçse bile “geçmiş bayramınız mübarek olsun” bile deriz.

Kutlama üzerine kurulu bir mutluluk havamız var toplumca

Kötü mü?
Tabiki hayır ama, inanın bence fazla abardı
Hatta öyle bir noktaya geldi ki, bir çok acı gölgesinde kalıyor ve inanın o kutlama mumları o kadar çabuk üfleniyor ki aydınlanamıyor bile..

Aslında bazı acılar ile yüzleşmek lazım..Uzunca bir süre bu realitenin öğreteceklerine açık olmak lazım.

Bu konuda iddialıyım
Bunu bir yazar olarak söylüyorum.
Biz toplum olarak acıdan besleniyoruz aslında.
İnsani değerlerimizi muhafaza etmenin tek yolu acıma duygumuz.

Keyifli anların tadını ağzımızda eriyen şeker gibi hemen unutsak da canımızı yakan zor zamanları asla unutmayız..

Şükür bu noktada devreye girer işte.
Eğer kul olmanın da şuurundaysanız..
Şahsen kutluyorum kendimi ve tüm acıma duygusunu yitirmemiş merhametli ve duyguları hala ölmemiş insanları.

İnsan birşeyler öğrenebildiği açılarına da şükretmeli ve sevinmeli..

Zira öylesine kesilen pastalardan ve her güne yüklenen anlamlardan pek bir şey öğrenemedik.

En azından sabrettiğimiz ve ögrenebildiğimiz acılarımız var..

Ve bu acı pastadan dilim dilim paylaştıkça daha insan oluyoruz.

Bence bunu da kutlayalım..
İşte böyle bu dünya, bir muma püf der gibi kısa ve şekerin ağzımızda eriyip gittiği kadar tatsız aslında.

Marifeti anlayamayana acı biber, anlayana baklava..

Sevgiler…